Tabii yeni The Prodigy albümü dediğime bakmayın, The Day Is My Enemy çıkalı bayağı bir oluyor. Peki neden incelemedim? Sorun bakayım neden incelemedim? Çünkü albümden çıkan Nasty‘nin klibinden inanılmaz korktum da ondan!
Yahu çok ciddiyim şaka falan yapmıyorum yani. İzlediğim en korkunçlu klip. Albümün kapağını ilk kez gördüğümde, biraz da Telephantasm‘ın kapağına benzetip bayıldım falan demiştim ama klibi izleyince… Ay yok yani, sanki oturup albümü incelersem bana da öyle bakacak bir şeyler yapacakmış gibi … Yazarken bile bir garip oluyorum yahu.
Neyse, bu korkumu zamanla aşıp ayrıntılı bir inceleme yazarım. Evet evet gerçekten aşıp yazacağım, sadece havanın biraz daha geç kararmasına ihtiyacım var bunun için. Ama tek bir cümleyle açıklamak gerekirse, kalkıp ilk dönemdeki albümleri gibi bir iş zaten beklemediğimden ben oldukça beğendim. Bu tabii ki grubun sorunu değil, içinde bulunduğumuz zamanın ve dinleyici kitlesinin gereksinimleri ile beklentilerinin değişmesinin de yarattığı bir durum. Yani 2015 yılı şartları içerisinde çıkmış gayet taş gibi bir The Prodigy albümü var ortada. Ben de bu taş gibi albümün şerefine en çok beğendiğim The Prodigy performanslarından birini koymaya karar verdim buraya. 2009 yılının Rock Am Ring‘inde gerçekleşen bu performans diğer her konserleri gibi zaten muhteşem ancak seyirciye ve atmosfere bayıldım. (Zaten ben genelde Rock Am Ring konserlerini dünya çapındaki tüm festivaller içerisinde en çok beğendiklerimden biri olarak tanımlarım.)
Benim favorim Their Law ve Breathe anları. Gerçekten hem The Prodigy’nin hem de seyircinin en tepe enerji noktasına ulaştığı dakikalar. Aynı zamanda bu anların konserin teee başlarına denk gelmesi de şaşırtıcı tabii.
Siz de izleyin, ilk diyeceğiniz şey muhtemelen “of bir gelseler de zıplasak çılgınlar gibi” olacak yüksek ihtimalle.
Vallahi bir gelseler de zıplasak…
Son bir not: Yahu ben Liam Howlett ya da Keith Flint ile evlenmek istiyorum arkadaşlar. Var mı bir tanıdığı olan, görücü usulü falan buluştursa?
MÜŞRA DEMİR
